Enkeltje krokettenfabriek

Als inwoner van de Veluwe ben ik wel gewend aan de nodige landelijkheid op zijn tijd. Een nestje verstoten duiven. Wat verweesde kittens. Ik draai mijn hand er tegenwoordig niet meer voor om. Een frontale aanval van een losgeslagen mini-paardje is echter een compleet ander verhaal.

Het incident vond plaats op een doodnormale dinsdagavond. Peinzend over de grote vraagstukken des levens -lees: wat zou er vanavond op het menu staan- trapte ik mijn veredelde stationsfiets richting huis. De gedachte aan malse spare ribs werd plots verstoord door enige ruis. Het geluid was niet direct plaatsbaar, maar na enkele seconden associeerde ik het gekletter met dat van galopperende paardenhoeven. Het duurde daarna niet lang voordat het silhouet van een goudbruine pony zijn entree maakte in mijn linker ooghoek.

In een waas van verstandsverbijstering schakelde ik over op de automatische piloot. Mijn handen knepen de rem in en met een noodvaart verplaatsen mijn voeten zich van de trappers naar de grond. Schijnbaar hadden alle jaren Discovery Channel kijken hun werk gedaan in mijn onderbewustzijn, want als een volleerd leeuwentrainer vlogen mijn armen in de lucht om de pony af te leiden. Het beest kwam midden op de weg tot stilstand en bleef verward staan. Godzijdank zag de bestuurder van de naderende bestelwagen ook wat er aan de hand was en minderde vaart. Fijn, want ponykiller is niet echt een aanwinst op mijn louter door heldendaden gevulde CV.

Daar stond ik dan met een arrogant kijkende pony op anderhalve meter afstand. Eerlijk gezegd niet van plan zijnde om uit te gaan zoeken waar die kleine knol vandaan kwam. Het was immers al tegen zevenen en de trek had plaats gemaakt voor honger. De verlossing kwam gelukkig snel mijn kant opgelopen in de vorm van een paardenmeisje. Je kent ze wel. Die net 'iets' te dikke types met hoge rubberlaarzen waarvan je jezelf afvraagt wat ze in vredesnaam op de rug van zo'n arme pony moeten. Hijgend, puffend, kreunend en beunend sjokte de dame richting het mini-paardje en sprak hem fel toe. Het kon het beest zichtbaar weinig schelen. Diep van binnen was die waarschijnlijk hard aan het lachen omdat hij die dikke weer eens aan het rennen had gekregen. Braaf liep het beest dan ook mee richting huis.

Het verkeer komt langzaam op gang en ook ik spring weer op mijn fiets. Een pony behoeden van een enkeltje krokettenfabriek. Check. Laat dat lintje maar komen volgende Koningsdag!

Sander