Zolder

Dossier: maak kennis met Rick!

Het is alweer een tijdje terug dat Rick mijn memoires samenvatte in een artikel waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds emotioneel van word. Zo'n prachtig gebaar kan een mens natuurlijk niet ongemerkt aan zich voorbij laten gaan en dus is vandaag de beurt aan mij om Rick's roemruchtige leven op het digitale papier te zetten.

Ik zou natuurlijk kunnen beginnen bij waar het allemaal begon. Een korte beschrijving van de herfstachtige 1 november in het jaar 1991 waarop kleine Rick het leven zag. Dramatisch aangezet met enkele fictieve weetjes. Maar aangezien ik daar niet bij was en tevens niet bereid ben, in tegenstelling tot iemand anders, willekeurige babyfoto's van het internet te plukken, laat ik dat stuk achterwege. Ik begin liever bij het gezamenlijke begin; de nazomer van 2004.

Alle ellende begon namelijk toen wij elkaar ruim tien jaar geleden voor het eerst ontmoetten. Ik moet eerlijk bekennen dat er teveel weekenden overheen zijn gegaan om nog te herinneren hoe wij precies bevriend zijn geraakt, maar het gebeurde. Al snel bleken we dezelfde, dorre humor te waarderen en maakte een nieuw duo de gangen van de plaatselijke middelbare school onveilig. Soms gewapend met een rolstoel (ik kan nogal onhandig zijn), soms gewapend met krukken (wederom, ik kan nogal onhandig zijn) en gelukkig soms ook gewapend zonder enige hulpstukken. Leuk was het dagelijks!

Zoals het bij nieuwe relaties en vriendschappen gaat, leer je elkaar pas echt kennen in de 'slechte' perioden. Voor ons kwam dat eerste moment ergens in 2005 tijdens een bezoekje aan Walibi. Wie Rick een beetje kent zal beamen dat het een ouwe hoer van de bovenste rang is. Problemen lost hij 'wel even' op en hij praat met alles en iedereen. Wie dat masker weghaalt houdt slechts een klein, astmatisch jongetje over dat bang is voor veel dingen. Horrorfilms, noten (alhoewel dat wel komt door een allergie, dus discutabel) en ook achtbanen. In ruim tien jaar zijn de botsautootjes het meest avontuurlijke middel waar ik Rick in heb zien stappen, dus dan begrijp je wat voor hel een willekeurig pretpark voor die jongen is. Op die dag zag ik, knikkebenend voor de Goliath, voor het eerst de echte Rick. Een keer geen grote bek, maar een lange slungel met doodsangst in zijn ogen. Je zou bijna medelijden met hem gekregen hebben, totdat we terug in de bus zaten en de praatjes weer begonnen. Nergens in geweest, maar wel luidkeels vertellen hoe 'niet eng' alle achtbanen waren. Typisch...

In de vijf jaar daarna was het plaatselijke middelbare schooltje met veel plezier onze uitvalsbasis voor een hoop avonturen. En zo nu en dan natuurlijk ook wat problemen. Van een excursie naar Londen tot aan de wekelijks mondelingen bij Frans. En van het 'kauwgom-incident' tot aan Turks brood scoren in de pauze. We maakten veel mee! Helaas kwam na vijf jaar een einde aan onze gezamenlijke schoolcarrière. Wonder boven wonder behaalden wij beiden probleemloos ons havodiploma en gingen ieder een eigen kant op. Rick richting Arnhem voor een studie Communicatie en Multimediadesign en ik richting Apeldoorn voor een (mislukte) carrière in de hotelbranche. In deze periode verwaterde het contact redelijk, maar dat is sinds een paar jaar weer helemaal terug. En ik kan jullie verzekeren dat ik in die afgelopen jaren meer over die jong heb geleerd dan in de acht jaar ervoor...

Jullie vragen je nu waarschijnlijk af waar de essentie van die jongen ligt. Waarom houdt die fijne Sander het vrijwillig al tien jaar met hem uit? Dat is zal ik jullie vertellen. Als het aan Rick had gelegen was dit de eerste zin geweest van een heroïsch verhaal, maar mijn ego is te groot om daar aan te beginnen. Nee, ik zal het jullie uitleggen aan de hand van een lijstje met alles wat Rick vooral niet is, maar waarom ik juist zo goed met hem kan opschieten.

Rick is namelijk geen held, verre van zelfs. Neem het onderwerp horrorfilms. Wij zijn graag gezien gasten bij de Pathé en hebben eigenlijk zelden ruzie als het over films gaat. Oké, het vraagstuk waarom ik de dinosaurusrobots uit Transformers achterlijk vind, maar dat pratende apen in Dawn of the Apes wel kunnen, leverde laatst een vrij verhitte discussie op, maar dat gebeurt zelden. Over horrorfilms zijn wij het eigenlijk altijd oneens. Rick wil er namelijk nooit heen. Één keer ben ik de fout in gegaan om op een late donderdagnacht met hem de film Insidious te gaan kijken. Wat er daarna gebeurde is een verhaal dat ik tot mijn dood nooit vergeten zal. Ik zal er niet teveel over uitweiden, omdat het merendeel van Barneveld het al weet (zo niet, vraag het even aan hem) en het eigenlijk ook te vreselijk is om te publiceren. Maar laat ik zo zeggen dat ik midden in de nacht een matras van zolder kon slepen zodat die arme jongen niet alleen hoefde te slapen...

Rick is ook geen Einstein. Dom is die zeker niet, maar de geniale mastermind die hij soms pretendeert te zijn is ook geen beeld wat lang in stand zal blijven. Na avonden waar onze favoriete drank Bacardi Oakheart een prominente rol heeft gespeeld, komt dan ook vaak de vraag of ik mezelf slim vind. "Ja, best wel", antwoord ik dan standaard, om vervolgens een filosofische gedachtestroom aan te moeten horen waarom ook hij zichzelf wel vrij slim durft te noemen. Hij vertelt zonder het te weten elke keer hetzelfde verhaal, want meneer is namelijk zo vergeetachtig als een lekke zeef. Je kunt 's morgens met hem afspreken om dan 's middags de vraag te krijgen of we vanavond nog wat gaan doen. Niet echt een eigenschap die Einstein vermoedelijk waarderen kon. Ik moet er wel even bijzeggen, omdat ik anders nog wekenlang moet aanhoren waarom ik dit niet vermeld heb, dat Rick zijn langetermijngeheugen wel in orde is. Hij weet namelijk nog zo de naam op te noemen van de beste vriend van zijn nichts ex die wij laatst tegenkwamen. Dat dit even duidelijk is mensen...

Rick is geen aanhanger van de culinaire keuken. Zelf ben ik namelijk dol op koken en al sinds ik hem ken probeer ik die jongen enigszins op te voeden. Die quiche zit asperge in, dus laat maar. Olijven, nee dat vind ik zo vies. "Blauwe kaas. Houd op over blauwe kaas!", is de zin die ik het vaakst heb moeten aanhoren in de week na mijn verjaardag toen ik per ongeluk blauwe kaas door de salade had gedaan. Ook van vis is meneer geen fan. Noten mag die niet. Pindakaas vindt die wel heerlijk ruiken, maar daar zitten dus weer noten in. En ga zo maar door. Snoep en chocola werkt hij wel met bakken naar binnen, maar zie daar maar eens een gezonde maaltijd mee te bereiden. Vaak is de McDonalds dus de enige uitweg. Of RibHouse Texas, want vlees eet hij gelukkig wel graag.

Rick is ook niet zo van de tijd. Laat ik zo zeggen de gemiddelde inwoner van Costa Rica nog punctueler is dan Rick. Gelukkig bezit ik deze eigenschap ook en levert het meestal weinig problemen op. Afspreken om 10:00 is standaard om 9:55 een appje krijgen dat het toch 10:15 wordt, om dan om 10:12 gebeld te worden dat die net onderweg is. Soms lastig als wij bijvoorbeeld naar één van onze graag bezochte feestjes gaan en daardoor net een half uur korter hebben, omdat wij een trein later moesten pakken. Maar je raakt er aan gewend!

Al een beetje een beeld gekregen? Ik zou nog gemakkelijk zes A4's door kunnen gaan over wat die jongen wel en niet is. Wat zijn omgeving dagelijks moet verdagen, hoe lastig het is om een afspraak 10 keer te moeten plannen, waarom ik regelmatig de vraag 'wat zou je eerder doen?' naar mijn hoofd geslingerd krijg en waarom vliegen voor Rick een ware hel is. Ik heb besloten om dat achterwege te laten en te bewaren voor de autobiografie die op een dag wellicht uitkomt. Nee, ik noem alleen nog de allerbelangrijkste 'Rick is niet' en dan ben ik klaar:

Rick al ruim tien jaar geen onbekende van mij en daar ben ik tot op de dag van vandaag erg blij mee!

Sander

PS: Nog eentje dan. Rick is ook niet zo van de social media en hij wil bijna nooit op de foto, dus een fatsoenlijke afbeelding uitzoeken waar alleen hij op staat was onmogelijk...