Column

Snap 't niet meer

Met de komst van de smartphone is narcisme een algemeen goed geworden. Niemand die tegenwoordig nog raar opkijkt als jij vijf minuten lang met je mobiel in je gezicht zit om foto's te maken van jezelf. Normaal ben ik geen voorstander van selfies, maar afgelopen vrijdag verasocialiseerde ik mezelf. Ik installeerde Snapchat.

Als mens zijnde bezit ik een aantal gaven die ik toch wel in mezelf kan waarderen. Zo kan ik een lekkere maaltijd op tafel toveren en kan ik, al zeg ik het zelf, vrij leuk uit de hoek komen. Goed op de foto staan, dat zit ik helaas niet in mijn uitgebreide functieprofiel. Ik ben zo'n type dat eens in het jaar een fatsoenlijke foto weet te produceren en die de komende 365 dagen overal voor inzet. Je kent het probleem misschien wel.

In een impulsief moment riep ik afgelopen vrijdag de onheil over mezelf af: ik installeerde Snapchat. Om mij heen is de app vrij veel gebruikt, maar zelf begreep ik niet helemaal waarom. Want wat is er nou leuk aan om de hele dag foto's van jezelf te maken? Nou, daar moet ik op terugkomen! Normaal ben ik helemaal niet zo van de zelfverheerlijking. Ik kijk soms net iets te lang in de spiegel, maar dat houdt het ook mee op. Maar, na mijn eerste snapchat was ik verkocht. Snapchat gaf mij in een keer zo'n spuit narcisme dat zelfs Peter R. de Vries er bang van zou worden.  [caption id="attachment_1408" align="alignnone" width="450"]

snapchat app hoe werkt het

Mijn eerste, gefrustreerde selfie nadat mijn halve artikel verdwenen was...[/caption]

Dat de app zo verslavend was, ligt aan het feit dat ik ergens achter kwam. Ik sta dan wel vreselijk op foto's, maar ik bleek in staat om een toch enigszins toonbare selfie te maken. Niet echt een kwaliteit om trots op te zijn, maar voor Snapchat is het verdomde handig. Na een aantal selfies snapte ik hoe de app werkte en kon het echt werk beginnen. Onopvallend een foto maken in de supermarkt kan nog best lastig zijn. Denk je in alle rust tussen de zuivel te staan, komt er weer een verveelde huismoeder aanlopen om een pak Fristi achter je vandaan te trekken. Wil je in de stad een foto maken, krijg je weer dat klepperende bakje van de draaiorgelman in je gezicht gedrukt. De perikelen van een narcist. 

Hoe heerlijk het ook is om jezelf constant op de gevoelige plaat te leggen, op een gegeven moment begint de verveling toe te slaan. Na 10 verveelde, 5 boze, 3 neutrale en 1 über blije selfie was de maat vol, ik begon mezelf zat te worden. Niet echt handig aangezien in nog wel een jaartje of 60 met mezelf door hoop te brengen, dat begrijp je! Snapchat had mij veranderd in de persoon waarvan ik altijd al vreesde dat ik hem in mij had. Een vent die zo dol is op zichzelf dat hij niets anders kan dan naar zichzelf kijken. De 'ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken-mentaliteit' nam de overhand en ik dwong mezelf mijn nieuw opgebouwde verslaving een halt toe te roepen.

Nu zit ik hier, 113 uren, 12 minuten en 56 seconden later achter mijn pc. De verslaving is over. De rust is wedergekeerd. Snapchat is niet meer. Voortaan moet ik weer gewoon 365 dagen wachten op een fatsoenlijke foto. Heerlijk!

Sander

ex-narcist