Om te huilen

Huilen. Soms kan een mens niets anders doen dan huilen. Afgelopen week pinkte ik sinds lange tijd weer eens een traantje weg.

Toen mijn wekker dinsdag om 8:12 luidkeels klonk leek niets een fijne dag in de weg te staan. Uit bed komende struikelde ik niet over een stapel sokken, de rand van het badkamerkastje werd op 007-achtige wijze ontweken en een bijna dood ervaring wegens het stikken in een bolletje met hagelslag bleef uit. Oké, het was stervenskoud buiten, maar dat hoort nu eenmaal bij de Hollandse nazomer. Vol hoop fietste ik richting kantoor.

Halverwege de route begon mijn broekzak plots te trillen. Je kent het wel, dat gevoel wanneer je een appje krijgt. Het verlossende antwoord was daar. Tussen 10:30 en 13:30 zou Hakan mijn langverwachte pakketje komen brengen. Eindelijk!

Na de hele morgen te zijn opgeschrikt door elke voorbij komende auto, bestelbus of kleine vrachtwagen sloeg de klok 10:30. Vanaf nu kon mijn favoriete persoon van de dag langskomen. Drie minuten gingen voorbij. Nog eens twee minuten tikten weg. En na 7 minuten begon ik toch wel wat ongeduldig te worden. Een mens heeft zo zijn gebreken. Na een half uur zag ik elke langs vliegende mus aan voor Hakan, dus besloot de bureaustoel maar van het raam weg te draaien.

Voor mijn gevoel verscheen de maan alweer aan de hemel, maar aan het knorrende geluid rond m'n buik te horen was het pas lunchtijd. Om een opkomende depressie te onderdrukken begon ik uit ellende vast met het dekken van de tafel. Een gouden greep, want nét toen ik de pindakaas neer wilde zetten flitste er een witte bus voorbij. Vrijwillig doen aan sportactiviteiten zit niet in mijn bloed, maar in dit geval maakte ik een sprong in de lucht. iPhone 6S, here we come!

Hakan moet vermoedelijk gedacht hebben dat hij werd opgewacht door een stel psychopaten, want met een smile van oor tot oor moest ik mezelf in houden niet achter mijn bureau vandaan te rennen. Met een semi-nonchalante knik begroette ik de bezorger en stond op. Een pakket voor S.B. van den Brink?  Jep, dat ben ik. Mooi, even hier tekenen dan wordt het 204 euro graag. Huh, dat kan niet kloppen, want ik heb al via iDeal betaald. Sorry, maar het staat hier toch echt. Anders moet je de provider even bellen, dan kom ik van de week terug. Dus met pijn in mijn hart liet ik de bezorger de deur weer uitlopen met mijn gloednieuwe iPhone tussen zijn armen gedrukt.

Met dezelfde blik als ik vertel dat de drank op is, keek Rick mij aan. Je bent gek!, riep die. Mogelijk, maar ergens vertrouwde ik het niet. Ik wist 100% zeker al betaald te hebben. Het bedrag was immers afgeschreven van mijn rekening. Een telefoontje met T-Mobile gaf het verlossende antwoord. Een foutje in hun systeem had ervoor gezorgd dat de betaling niet was doorgegeven aan de pakketservice. Dom van hun, maar als ik had betaald dan was het gewoon teruggestort hoor. Alsof je het ijs uit de handen van een kleuter slaat en er vervolgens nog eens een flinke trap op geeft om zeker te weten dat het kind in huilen uitbarst.

Met een betraand linkeroog hing ik de telefoon weer op. Soms zit het tegen. Soms zit het even niet mee. En soms is het leven gewoon kut.

Sander