Column

How to: de eerste keer parachutespringen

Sommige mensen hebben een bucketlist waarvan ze gedurende hun leven telkens een item afstrepen. Ik niet. Nee, het was voornamelijk mijn grote mond die ervoor zorgde dat ik mezelf (vrijwillig) uit een vliegtuig wierp. Dit weekend ging ik namelijk voor de eerste keer parachutespringen.

In den beginne

Het begon allemaal vorig jaar toen ik schijnbaar tegen Rick vertelde dat het mij leuk leek om eens te bungeejumpen. Het toeval wilde dat het vlak voor mijn verjaardag was en ik hem dus meteen op een geschikt cadeau-idee had gebracht. Helaas bleek bungeejumpen niet mogelijk te zijn, dus die draak ging een stapje verder en kwam op het idee om een parachutesprong cadeau te doen. Alle vrienden legden geld in en de rest werd aangevuld door mijn ouders, die minstens net zo graag als Rick, hun lieftallige zoon uit een vliegtuig zagen donderen. Niet veel later kreeg ik een waardecheque voor een parachutesprong in mijn handen geduwd. Enig...

Stap 1: hijs je in een kinky tuigje

Zo belandde ik 14 september 2015 op het vliegveld in Teuge waar ik met licht knikkende knieën het paracentrum binnenstapte. Na het aanmelden bij de balie duurde het even voordat ik naar de hangaar werd geroepen ter voorbereiding. Nadat ik in een kinky tuigje werd gehesen maakte ik kennis met instructeur Mark. De eerste keer parachutespringen gaat namelijk (meestal) niet alleen, dus samen met hem maakte ik de tandemsprong. Toen de hele groep klaar was, liepen wij met zijn alle richting het kleine vliegtuigje. Het nagelbijten kon beginnen.

Stap 2: stijg naar grote hoogte

In 10 minuten stijgt het vliegtuig op naar een hoogte van rond de vier kilometer. Eenmaal op de juiste hoogte gaat het luik aan de zijkant open en is het dan ein-de-lijk zo ver. Stuk voor stuk zie je de overige passagiers verdwijnen in de eindeloze diepte. Vreselijk, maar dan moet het moment dat je zelf aan de beurt bent nog komen. Wat mij vooral beangstigde is het feit dat je niet weet wat je kunt verwachten. Zelf had ik in mijn hoofd dat het zou voelen als wanneer je in een achtbaan zit. Mark vertelde dat dit niet het geval is, hij het ook weer niet uit kon leggen en dat ik er maar van moest genieten.

Stap 3: kijk de dood in de ogen

Daar hing die jongen dan met een hartslag van 200, een blik waarvan zelfs Bambi schrikt en zijn benen bungelend in de afgrond. Nog een keer happen naar adem en toen was mijn tijd gekomen. Letterlijk dacht ik. Eenmaal aan het vallen bleek het mee te vallen. Sterker nog, het is absoluut niet eng en enorm gaaf. Het achtbaangevoel is er helemaal niet. Je valt met 200 kilometer per uur naar beneden en dat voel je uiteraard wel even. Als een soort blauwe komeet schiet je namelijk zo'n 30 seconden lang richting aarde voordat de parachute opent.

Stap 4: zweef je leven

Vanaf het moment dat de parachute openspringt kan je echt gaan genieten. Als een (vrij forse) vogel zweef je tussen de wolken door en zie je de aarde langzaam dichterbij komen. Mark vroeg nog of ik zelf even wilde sturen, maar dat heb ik maar aan hem overgelaten. Mijn rijkunsten zijn al niet om over naar huis te schrijven, dus ik zag de krantenkop met 'twee parachutisten verongelukt in Teuge' al voor mij. Na zo'n drie minuten zweven is het avontuur voorbij en zet je weer veilig voet op vaste grond.

Stap 5: het opscheppen kan van start gaan

Wat ik ervan vond? Nou, ik zou het zo nog een keer doen. Het is namelijk echt een brute ervaring die je nooit meer vergeet!

Sander

Gelukkig voor de mensheid is mijn hele sprong gefilmd. Hieronder check je de (door Rick dramatisch gemonteerde) beelden: