All You Need Is Love

Halsreikend kijk ik uit naar zaterdagavond. Een heel uur lang kwellende televisie; vol met ongemakkelijke dialogen, gespeelde emoties en tenenkrommende optredens. Ik mag dat wel.

Robert staat ontspannen achter de coulissen. Hij weet precies wat er gaat gebeuren. De geluidsman speelt zometeen eerst voor de zevenhonderd drieënnegentigste keer de intro tune. Vreselijk nummer. Diegene die ooit beslist heeft het Beatles nummer te schrappen, verdient ter plaatse een nekschot.

Tijdens het nummer loopt hij de zaal in. Het zijn deze paar seconden dat Robert zich altijd afvraagt wat hij in godsnaam aan het doen is. Iedereen in de studio weet al precies waar hij of zij voor gekomen is. Robert gaat een aantal van deze mensen wat vragen stellen. Kutzooi. Wie verzint die vragen toch? Maandag direct maar eens ontslaan.

Puber met beugel op de eerste rij. Die heeft een meisje op de kop getikt in Polen, tijdens de wintersport met zijn ouders. De redactie is weken bezig geweest om het meisje te traceren. Na de vele werkverzoeken van broer, neef en vader kreeg de redactie eindelijk het meisje zelf aan de lijn, dat net klaar was met het strippen van een Volkswagenbusje. Robert heeft Izolda daarstraks al even ontmoet in de kantine. Ze werkte net haar achtste donut naar binnen en heeft toen driekwartier zitten schijten. Een bijzonder meisje.

Vervolgens plaatsnemen op die rode bank. Zit prima. Wekenlang rondreizen in die klote caravan is ook niet echt ideaal. Maar het betaalt goed. Er begint een meisje uit het publiek een liedje voor haar vriendje te zingen. Wanstaltig. Zwaar ongemakkelijk met zijn allen luisteren naar hoe het meisje zichzelf een paar minuten lang voor schut zet. Robert grijnst. Hij zal er direct achteraan eens even een lekker ongemakkelijk gesprek van gaan maken. Lekker veel onzinnige vragen stellen. De microfoon net iets boven haar mond houden. Afkappen en onderbreken halverwege haar antwoord. Het zijn die kleine dingetjes die het vak enigszins dragelijk maken.

Binnenkort gelukkig het bekende reisje naar Australië. Dr. Love gaat weer eens flink Down Under. De redactie is er wederom in geslaagd vele tientallen sneue stelletjes te vinden die wel mee willen doen. Zo ook Henk en Marry. Die kennen elkaar van het zomerbaantje van Henk. Henk ging zeldzame vlinders spotten ergens in Australië. Hij heeft de claustrofobische Marry ontmoet in een bos, waar ze op haar knieën op zoek was naar naaktslakken. De perfecte match. Robert zou Henk wel weer eens terug gaan brengen bij Marry.

Na het aanhoren van een aantal slechte grappen ('Vlinders in je buik Henk?' en 'Marry Christmas!') zal Henk een aantal zwaardere beproevingen moeten doorstaan. Zo is er bedacht dat Henk niet de eerste, niet de tweede maar de allerlaatste persoon in de bus zal zijn die zijn geliefde weer in de armen mag sluiten. Jan de cameraman zal de 36-uur durende kwelling van dichtbij vastleggen. Robert voorziet het spektakel weer geheel van wat tenenkrommende diepgang en sentimentele teksten. Ja. Australië. Robert zucht zachtjes bij de gedachte.

Het einde van de uitzending nadert. Gelukkig. Het duurt hem vandaag allemaal net wat te lang. Na de opnames direct maar naar huis. Morgen staat weer een zware dag op de planning, met de live-uitzending van Hollands Got Talent. Het is hem in ieder geval duidelijk dat hij er zelf nooit aan mee zou doen. Hij zou direct afvallen.

Rick